Nico Naalden aan het woord...

Beste karate-vrienden, naar aanleiding van het 15 jarig bestaan van onzevereniging heeft Mischa mij gevraagd om een stukje te chrijven, omdat hij vindt dat ik de "dinosaurus" van de vereniging ben.

Ik hoop dat "dinosaurus" slaat op lang meegaan en niet op oud en
uitgestorven. Over leeftijd gesproken, ik ben nog maar 43 jaar en doe aan shotokan karate sinds 1981. Ik ben daarmee begonnen bij Bert Pijpers in Teteringen, onze leraar Wim zat er toen ook al op. Voor dat ik aan karate begon had ik al aan andere vechtsporten gedaan, onder andere "teakwondo''.
Hier ging echter mijn gevoel niet naar uit, ik vond toen dat het niet direct en effectief genoeg was.

Ik ben nog steeds van mening dat een vechtsport effectief moet zijn, zonder omwegen en geen ballet uitvoering wat er mooi uitziet. Dat is dan ook de reden dat ik destijds begonnen ben met karate. Dat het toen shotokan is geworden was puur toeval, het zat in de buurt. Achteraf ben ik daar blij om geweest omdat het nog steeds een van de strakste en effectiefste stijl is die ik ken. Zo zal het wel met velen gegaan zijn, als de sport je bevalt dan blijf je en anders zoek je iets wat wel bevalt. Ook ik heb wel eens een "onderbreking" gehad met het karate, na een jaar of vijf en in het bezit van bruine band, had ik het even gehad. Ik zeg met name even omdat het bloed toch kruipt waar het moet gaan en na een kort jaartje er uit te zijn geweest ben ik weer begonnen met karate in Terheijden, waar toen Wim les gaf, dat was als ik me niet vergis in 1987.

Ik zal jullie niet vervelen met het behalen van banden en dannen in de afgelopen jaren, het is niet meer dan een bevestiging van waar je mee bezig bent geweest. Ik ben ook van mening dat iedereen zwarte band kan behalen, als de inzet aanwezig is. Het is net als met zoveel dingen in het leven, het behalen van een doel bestaat uit 10 % kennis of talent en 90 % uit inzet. Om deze inzet zo hoog mogelijk te houden moet het karate natuurlijk leuk gevonden worden. Als je het niet leuk meer vindt, dan verandert de inzet al
gauw in dwang en is het over met de pret. Wat dat betreft moet ik een kompliment geven aan allen die les geven, zij proberen de les aantrekkelijk te maken en niet eentonig zodat het leuk gevonden blijft worden. En kijk maar naar mij, ik zit er al een hele tijd op.

Er zijn natuurlijk een dozijn andere redenen te bedenken om te stoppen of ergens anders verder te gaan. Ik heb er ook al veel zien komen en gaan en allen met een goede reden. Weggaan is ook niet zo moeilijk, maar het weer terug komen des te meer. Als het door omstandigheden niet anders kan, is het beter om maar "soms" te komen trainen dan helemaal niet meer te trainen, want dan blijf je er toch nog mee bezig.
Tot slot wil ik nog kwijt dat het karate, wat als sport beoefend wordt, nog steeds een manier is om je te kunnen weren in een onvoorziene situatie. Dat het voor velen een sport is, is natuurlijk leuk maar het blijft vechten. Ik vind daarom dat het trainen zo reeel mogelijk uitgevoerd moet worden, als of je in gevecht bent, met je eigen of met een ander. Wat heb je er tenslotte aan als je jaren op karate zit, maar je eigen niet kunt weren omdat je nooit op het scherpst getraint hebt. Dat je daarbij wel eens een klap of trap kunt oplopen is niet erg. Pijn is fijn!

Ik hoop dat de vereniging nog lang blijft bestaan, natuurlijk dat Wim en de anderen nog lang de moet op kunnen brengen om les te blijven geven, want zij zijn de kartrekkers van de vereniging. Op naar de volgende 15 jaar, Oesh.

Nico Naalden.