Ik weet het nog goed, mijn eerste training. Ik woonde in Terheijden en had voor de tweede keer een tijdje op judo gezeten. Toen ik daar mee was gestopt wilde ik op boksen. Een vriendje van me zat ook op boksen en dit leek me wel wat. Helaas voor kleine Mischa, dat vond zijn moeder niet zo’n goed idee. Als tweede keus informeerde ik naar karate in Terheijden. Echter mijn moeder had hier al meer vertrouwen in en was er van overtuigd dat ik hiervan niet bond en blauw thuis van zou komen. Ik belde naar de voorzitter op om te vragen of ik op karate kon. Johan van Kuyk nam op en vertelde mij dat er helaas nog geen jeugd karate was in Terheijden. Ook zei hij dat er wel plannen leefde om een jeugdgroep op te richten in Terheijden. Teleurgesteld hield ik het bij rondhangen rond hangplaatsen en kwam er van sporten weinig.

Totdat ik een tijdje later een vriendje van me tegen kwam, voor de geïnteresseerde dit was Jeroen de Deugd, welke mij vertelde dat hij op Karate zat. Ik had toen de leeftijd van 14 jaar. Ik mee naar de training. Ook ik was omgepraat om niet de eerste les te kijken maar meteen mee te doen. Wat ik me nog goed kan herinneren is de volle kleedkamer met allemaal witte pakken en gekleurde banden. Ik werd voorgesteld aan de leraar… Wauw.. een bruine bander.. Wim van Meer gaf een hand en vertelde mij vriendelijk de gang van zaken.

Even een sprong in de tijd… naar oranje band.. het ging eigenlijk voor geen meter met die Mischa! Hij trainde zo af en toe en er zat niet echt vooruitgang in. Als je aan Wim had gevraagd hoe het met Mischa zou vergaan had hij zeker geantwoord iets in de trend van die is er zo vanaf, die redt het niet. Dat ging het ook sterk naar toe. Totdat ik op een gegeven moment wat meer ging optrekken met Dirk-Jan Schuld. We konden het goed vinden en werden training maatjes. Vanaf toen ging het weer berg opwaarts met Mischa… Van één keer in de twee weken trainen ging het naar drie en soms zelfs wel vier keer per week trainen.

Na heel wat jaartjes trouwe trainingen was het dan zover.. Ik mocht op voor zwarte band. Dit was een hele belangrijke periode in mijn leven. Trainen, trainen en nog eens trainen. Gelukkig werd dit beloond door mijn zwarte band. Het alfabet van het karate zat in de pocket. Inmiddels is ook het aap noot mies van het karate ook gehaald (2^e) en ben ik de weg aan het bewandelen naar de volgende…

Ook ben ik actief binnen de organisatorische tak van de vereniging. Ik zal er geen CV of loopbaan overzicht van maken. Er valt mij duidelijk iets op als ik een stapje terug doe en naar de vereniging kijk. Het loopt op rolletjes. Als voorzitter zie ik een bestuur waar iedereen zijn eigen ideeën heeft. Elk bestuurslid heeft zijn taken en voelt feilloos aan wanneer en wat te doen. Naast toewijding en inzet zie ik ook veel gezelligheid en plezier. We hebben een kei van een leraar en een stel enthousiaste assistenten die het karate, waar het allemaal om draait, perfect op de leden weet over te brengen.

Ook hebben we een groep leden die echt met Shotokan bezig wil zijn. Ik zie dat we allemaal graag trainen, zweten en onszelf elke keer weer willen verbeteren. Buiten de dojo gaan we fantastisch met elkaar om. Zo hoor je van mensen die net bij de vereniging komen dat we een unieke club zijn waar hard getraind wordt en de betrokkenheid bij de vereniging enorm groot is.

Ik hoop dat we nog lang zo door mogen gaan. Ik ben trots op ons!