Beste mede-karateka’s,

We bestaan alweer 15 jaar.

In 15 jaar is veel gebeurd. Ikzelf beoefen de schone kunst die karate heet pas 7 jaar, maar heb toch ook al wat mensen zien komen en gaan. Kun je nagaan hoeveel gezichten bij Wim de revue al gepasseerd zijn. Er is mij gevraagd een klein beetje leesvoer te produceren voor deze bijzondere gebeurtenis. Ik vind dit een hele eer, net zoals ik het een eer vind om bij onze karatevereniging te mogen assisteren met lesgeven. Ik doe dit met veel plezier en hoop dat ik jullie op een prettige manier met karate bezig kan laten zijn.

Ik kan me nog goed herinneren toen ik voor het eerst bij karate ging kijken. Ik kende Mariska Adank (zij was toen bruine band ofzo) en zij vroeg of karate niks voor mij was. Dus ik ging kijken en was meteen verkocht. Samen met Menno kwam ook ik toen op karate. Menno stopte er echter mee toen hij groene band had. Dat vond ik jammer omdat we trainingsmaatjes waren. Maar goed, ook zonder Menno kon mij de trainingspret niet ontnomen worden.

Welnu, we zijn (bijna) allen op kamp geweest en dat was in één woord geweldig. Het is altijd leuk om met iedereen op een ontspannen manier lol te trappen en ook nog een beetje aan karate te doen in een andere omgeving. Iedereen die zich daar op organisatorisch gebied mee bezig heeft gehouden, heel erg bedankt. Het zijn toch altijd dezelfde mensen die er steeds weer voor zorgen dat dit soort leuke dingen gebeuren.

Nou, dan nog wat wijze woorden aan het eind:

Oesh!